Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1003

 Naprzód wyszukał wzrokiem Henryka.
 Henryk stał obok Małgorzaty.
 Zdawało się, że młodzi małżonkowie nie mogli się rozłączyć, tak się czule kochali.
 Zobaczywszy Karola, Henryk wspiął konia ostrogami, i zbliżył się do szwagra.
 — A! a!... — zawołał Karol. — Wziąłeś dzisiaj dziarskiego konia, a przecież nie jedziemy na zające.
 I nie czekając na odpowiedź, król dodał:
 — Jedźmy, panowie, jedzmy. Na dziewiątą godzinę musimy być na miejscu.
 Katarzyna patrzała na tę scenę z okna Luwru.
 Jej blada twarz wyglądała z pod odsłoniętej firanki.
 Na znak Karola, pyszny orszak rozciągnął się, wyjechał przed bramy Luwru, i jakby lawina rozlał się na drodze, wiodącej ku Saint-Germain, pośród okrzyków ludu, witającego swego króla, jadącego na białym jak śnieg koniu.
 — Co król mówił do ciebie?... — zapytała Małgorzata Henryka.
 — Chwalił rączość mego konia.
 — I nic więcej?