Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1004

 — Nic.
 — A zatem musi coś wiedzieć.
 — Być może.
 — Miej my się na ostrożności.
 Henryk uśmiechnął się lekko, jak gdyby chciał powiedzieć: Nie obawiaj się, moja przyjaciółko.
 Zaledwie orszak wyjechał z podwórza, Katarzyna natychmiast zasunęła firankę.
 Dostrzegła ona, że Henryk był blady, chwiał się na koniu i że rozmawiał z Małgorzatą.
 Henryk był blady dlatego, że nie był obdarzony męztwem mordercy.
 Zawsze, kiedy szło o jego życie, krew zbiegała mu do serca, wcale nie uderzając na mózg, jak to miewa miejsce u pasyonatów.
 Chwiał się na koniu dlatego, że niezwykłe przyjęcie go od Karola uczyniło na nim głębokie wrażenie.
 Nakoniec, dlatego rozmawiał z Małgorzatą, iż zawarł z nią, jak już wyżej powiedzieliśmy, zaczepny i odporny związek.
 Lecz Katarzyna wszystko to inaczej sobie tłomaczyła.
 — Oho! teraz — mówiła do siebie ze złośliwym uśmiechem — nareszcie się schwytał.
 Katarzyna przeczekała przez czas, jakiego