Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/101

 Naturalnie Coconnas zmuszony był przyznać się, że hasła nie zna.
 — To idź pan precz!.. — zawołał żołnierz.
 W tym samym czasie jakiś człowiek, rozmawiający z oficerem służbowym usłyszawszy, że Coconnas prosi o pozwolenie wejścia do Luwru, przerwał rozmowę i zbliżywszy się ku niemu, zapytał go silnym niemieckim akcentem:
 — Czego pan chcesz od księcia Grwizyusza?...
 — Chciałbym z nim pomówić — odpowiedział Coconnas.
 — Niepodobna, książę jest teraz u króla.
 — Lecz ja otrzymałem rozkaz na piśmie ażebym przybył do Paryża.
 — A!.. pan masz rozkaz na piśmie?..
 — Tak jest, i przybyłem umyślnie z bardzo odległych stron.
 — A!.. pan przybyłeś z bardzo odległych stron?...
 — Przybyłem aż z Piemontu.
 — Dobrze!... dobrze!... To co innego. Jak się pan nazywasz?...
 — Hrabia Annibal de Coconnas!...
 — Bardzo dobrze!... daj mi pan list, panie Annibalu.