Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1010

lecieć dalej, ostatnie uderzenie sokoła zupełnie ją ogłuszyło.
 Zaczęła więc coraz szybciej spadać, a w chwili kiedy się dotknęła ziemi, sokół przygniótł ją, ogłaszając zwycięztwo krzykiem, głuszącym narzekania ginącej ofiary.
 — Do sokoła! Do sokoła! — zawołał Karol, pędząc galopem ku miejscu, gdzie się spuściły ptaki.
 Lecz nagle zatrzymał konia, krzyknął, wypuścił z rąk lejce, schwycił się jedną ręką za grzywę konia, a drugą za brzuch, jak gdyby go chciał rozedrzeć.
 Wszyscy na ten krzyk zgromadzili się na około niego.
 — To nic, to nic — powiedział król, czerwony jak upiór. — Zdawało mi się, że ktoś przeciągnął mi po żołądku rozpalone żelazo. Jedzmy dalej, jedźmy, to nic.
 I Karol puścił swego konia galopem.
 D’Alençon zbladł.
 — Znowu cós nowego? — zapytał Henryk Małgorzaty.
 — Nie wiem, co się to ma znaczyć — odpowiedziała królowa Nawarry. — Czy widziałeś, jak brat się zaczerwienił?
 — Widziałem. On co zawsze bywa blady.