Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1016

stko. Zdaje mi się, że jeszcze moglibyśmy się zdrzemnąć.
 Coconnas bez zwłoki chciał stwierdzić swoje słowa czynem, rozciągnąwszy się na płaszczu; lecz zaledwie przytknął ucho do ziemi, natychmiast wzniósł rękę, dając znak przyjacielowi, ażeby się zachowywał cicho.
 — Co takiego? — zapytał La Mole.
 — Milcz, słyszę tentent i tym razom nie mylę się.
 — To rzecz szczególna, ja nie słyszę.
 — Jakto, nic nie słyszysz?
 — Nic.
 — A więc — powiedział Coconnas, podnosząc się i kładąc rękę na ramieniu La Mola — patrz na tę łanię.
 — Gdzie?
 — Ot tam.
 Coconnas wskazał ręką w kierunku gdzie stała łania.
 — No i cóż?...
 — Uważaj, a zaraz zobaczysz.
 Łania stała nieruchoma, nachyliwszy głowę, jak gdyby zamierzała szczypać trawę; lecz nagle wyprostowała się, zaczęła strzydz uszyma i bez żadnej widzialnej przyczyny rzuciła się w głąb lasu, gdzie zniknęła jak błyskawica.