Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1017

 — Widzę, że masz słuszność — rzekł La Mole — ponieważ łania ucieka...
 — A więc łania słyszy, czego ty nie słyszysz — odpowiedział Coconnas.
 W samej rzeczy, jakby przytłumiony szmer dał się słyszeć w trawie; dla uszu niewyćwiczonych był to szum wiatru, lecz dla uszu jeźdźca był to tentent koni.
 La Mole zerwał się na równe nogi.
 — Otóż i oni! — zawołał.
 Coconnas wstał także, lecz nie z taką, prędkością; zdawało się, że gwałtowność piemontczyka przeszła do serca La Mola, a jego zimna krew do serca Coconnasa.
 Pochodziło to ztąd, iż pierwszy z nich w tych okolicznościach działał z własnej woli, a drugi pod naciskiem.
 Wkrótce przyjaciele usłyszeli tentent.
 Ich konie postawiły uszy, usłyszawszy rżenie; w tej chwili aleją przebiegło białe widziadło, kobieta, która obejrzawszy się ku nim, zrobiła jakiś dziwny znak.
 — Królowa Nawarry! — zawołali razem obaj przyjaciele.
 — Coby to mogło znaczyć? — zapytał Coconnas.