Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1018

 — Dała znak ręką, ot taki... — odpowiedział La Mole — który znaczy: Zaraz...
 — Nie, ona zrobiła tak — rzekł Coconnas — co znaczy: uciekajcie...
 — Ona chciała powiedzieć: czekajcie na mnie.
 — Nie; chciała powiedzieć: ratujcie się.
 — A więc — rzekł La Mole — niech każdy czyni, jak mu się podoba. Ty uciekaj, a ja pozostanę.
 Coconnas wzruszył ramionami i znowu położył się na ziemi.
 W tejże samej chwili, po tej samej alei, przez którą przejechała królowa, przebiegł w galopie oddział jeźdźców, w których przyjaciele poznali protestantów.
 Ich konie dawały susy jak szarańcza, o której mówi Job: „zjawiła się i zniknęła”.
 — Na szatana! Musiało zajść coś ważnego, — powiedział Coconnas, wstając. — Jedźmy do pawilonu Franciszka I-go.
 — Przeciwnie, nie jedzmy tam. Jeżeliśmy wykryci, król najprzód zwróci uwagę na pawilon Franciszka I-go, ponieważ tam mieliśmy się zebrać.
 — Może być, że tym razem masz słuszność — pomruknął Coconnas.