Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/102

 — Na honor, to jakiś grzeczny człowiek — pomyślał de La Mole — gdyby to i mnie udało się dostać podobnego przewodnika do króla Nawarry.
 — Dajże mi pan list — mówił dalej Niemiec, wyciągając rękę do Annibala, który stał nie wiedząc, co ma uczynić.
 — Lecz — odparł Piemontczyk z niedowierzaniem, cechą właściwą ludom włoskim — nie wiem, czy mogę... Nie mam honoru znać pana.
 — Jestem Pesme; należę do dworu księcia Gwizyusza.
 — Pesme!... — powtórzył Coconnas — to nazwisko nie jest mi znane.
 — To jest pan de Besme — powiedział żołnierz, stojący na warcie.
 — Jest cudzoziemcem, źle więc wymawia po francuzku. Oddaj mu pan list i o nic się nie obawiaj.
 — A!.. pan de Besme!... — zawołał Coconnas. — Proszę, proszę, oto mój list. Bądź pan łaskaw darować mi, żem tego nie uczynił odrazu. Lecz pan zapewne wiesz, że wierny sługa inaczej nie może...
 — Dobrze, dobrze — odpowiedział de Besme — nie warto się, panie, usprawiedliwiać.
 — Ponieważ pan jesteś tyle grzeczny — rzekł La Mole, zbliżywszy się z kolei — ośmielam