Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1021

 — Powinieneś mi powiedzieć: Coconnas wiśmy razem, a nie: Coconnas ratuj się.
 — E! mój przyjacielu, sznurki kręcą się dla złodziei a nie dla szlachty — odpowiedział La Mole.
 — Zaczynam myśleć — rzekł Coconnas — że środki, jakie przedsięwziąłem, mogą się na cóś przydać.
 — Jakie środki?
 — Że się zaprzyjaźniłem z katem.
 — Jesteś w jakimś dziwnym humorze, mój przyjacielu.
 — Lecz przecie musimy cóś przedsięwziąć — dorzucił Coconnas, zaczynając się niecierpliwić.
 — Znajdziemy królowę.
 — Gdzież jej szukać?
 — Nie wiem... lecz ich znajdziemy i zrobimy we dwóch to, czego nie mogło zrobić pięćdziesięciu ludzi.
 — Wbijasz mnie, jak uważam, w ambicję.
 — Siadajmy więc i jedzmy!
 — Przecie, nareszcie.
 La Mole obrócił się i chciał schwycić za łęk siodła; lecz w tej samej chwili, kiedy podnosił nogę do strzemienia, jakiś głos zawołał rozkazująco.