Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1029

lżej się zrobiło na sercu; gdyż w duszy życzył, żeby wszystko do czego go zmuszał brat, spadło, na jego głowę.
 — On znowu się wymknie! — mruknął Franciszek, blednąc.
 W tej chwili, król poczuł w brzuchu tak gwałtowne boleści, iż puścił z rąk cugle, porwał się rękoma za bok i zaczął krzyczeć jak wściekły.
 Henryk spiesznie się zbliżył, lecz, za nim przejechał dwieście kroków, oddzielających go od króla, ból Karola przeminął.
 — A pan zkąd?.. — zapytał Karol surowym głosem, który zadziwił Małgorzatę.
 — Zkąd?.. z polowania, mój bracie — odpowiedziała ona.
 — Polowanie odbywało się nad brzegiem rzeki, a nie w lesie.
 — Mój sokół wzniósł się za bażantem, właśnie w tym czasie, kiedyśmy pozostali w tyle, aby się przypatrzeć czapli.
 — A gdzież sokół?
 — Oto jest. Nieprawdaż, że piękny ptak?..
 I Henryk, z najniewinniejszym wyrazem twarzy, podał królowi złocisto-purpurowego ptaka.
 — A!... a!.. — powiedział Karol — kiedyście już złapali bażanta, dlaczegóż nie złączyliście się z nami?...