Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/103

się więc prosić go, czybyś nie raczył także przyjąć niego listu?
 — Jak się pan nazywasz?
 — Hrabia Lerac do La Mole.
 — Nie znam tego nazwiska.
 — Nic dziwnego że nie mam szczęścia być panu znanym, nie jestem tutejszy, i również jak hrabia de Coconnas przybyłem zdaleka.
 — Zkądże?
 — Z Prowancyi.
 — Czy także z listem?
 — Z listem.
 — Czy do księcia Gwizyusza?
 — Nie, do Jego królewskiej mości króla Nawarry.
 — Nie jestem sługą króla Nawarry — odpowiedział de Besme, stając się nagle oziębłym — nie mogę więc mu wręczyć pańskiego listu.
 I Besme, obróciwszy się tyłem do La Mola, poszedł do Luwru, dając znak hrabiemu de Coconnas ażeby udał się za nim.
 La Mole pozostał sam.
 W tejże samej chwili, z dalszych drzwi Luwru, nieopodal od tych, w których znikli Besme i Coconnas, wyszło około stu ludzi.
 — Patrz! — powiedział stojący na warcie żołnierz do swego towarzysza. — Otóż i de Mouy