Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1032

 Nikt nie odpowiadał.
 — Pana de Mouy niema między więźniami — rzekł de Nancey. — Niektórym z naszych ludzi zdaje się, że go widzieli, lecz nikt nie jest tego pewny.
 D’Alençon mruknął jakieś przekleństwo.
 La Mole i Coconnas słyszeli całą tę rozmowę, ale Małgoszata sądząc, że może liczyć na ich roztropność, powiedziała:
 — Najjaśniejszy panie, oto dwóch dworzan księcia d’Alençon. Spytaj ich, a odpowiedzą.
 — Kazałem ich aresztować właśnie dlatego, żeby dowieść, że oni wcale nie są moimi dworzanami — powiedział książę.
 Król spojrzał na dwóch przyjaciół i zadrżał, zobaczywszy La Mola.
 — O! o!... — zawołał — jeszcze ten prowensalczyk.
 Coconnas powabnie się skłonił.
 — Cóżeś pan robił, gdy cię aresztowano?.. — spytał król.
 — Dzieliliśmy nasze zatrudnienia na polu wojny i miłości.
 — Konno! uzbrojeni od stóp do głów? gotowi do ucieczki?
 — Nie, Najjaśniejszy panie — rzekł Coconnas — Wasza królewska mość źle jesteś za-