Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1035

 — Sądziłem, że Wasza książęca mość byłeś sam — ciągnął dalej Coconnas. — Lecz dowiedziawszy się, że jeszcze trzech...
 — Milcz! — rzekł Karol. — Dosyć już wiemy, Henryku — zwrócił się do króla Nawarry — daj mi słowo, że nie uciekniesz?
 — Daję ci słowo, Najjaśniejszy panie.
 — Powróć do Paryża z panem de Nancey, aresztowanych zaś zamknij w swym pokoju. A wy panowie — dodał, zwracając się do dwóch szlachciców — oddajcie szpady.
 La Mole spojrzał na Małgorzatę.
 Małgorzata uśmiechnęła się.
 La Mole natychmiast oddał swą szpadę stojącemu obok kapitanowi.
 Coconnas uczynił toż samo.
 — Czy znaleziono de Mouya? — zapytał król.
 — Nie, Najjaśniejszy panie — odpowiedział p. de Nancey — albo nie był w lesie, albo też ratował się ucieczką.
 — Tem gorzej — powiedział król — zimno mi, blask mię razi...
 — Zapewne z gniewu, Najjaśniejszy panie — rzekł Franciszek.
 — Być może. W oczach mi się mroczy. Gdzież są więźniowie? Nic nie widzę... Czy to