Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1039

poręczowem krześle, oparł głowę o poduszki, i pomyślawszy, że Ambrożego Paré niema może w domu, i że tenże przyjdzie nie prędko, chciał z korzyścią użyć tego czasu.
 Uderzył więc w dłonie.
 Wszedł oficer służbowy.
 — Oznajm królowi Nawarry, że chcę z nim pomówić — rzekł.
 Oficer skłonił się i wyszedł.
 Karol w tył przechylił głowę; straszna ociężałość ugniatała mu mózg do tego stopnia, iż zaledwie był w stanie powiązać myśli; rodzaj krwawego obłoku unosił się przed jego oczami; usta tak były spieczone, że chociaż wypił już całą karafkę wody, nie mógł ugasić pragnienia.
 Drzwi się roztworzyły i wszedł Henryk.
 De Nancey szedł za nim, lecz się zatrzymał w przedpokoju.
 Król Nawarry czekał, dopóki się drzwi za nim nie zamkną.
 Wtedy zbliżył się i rzekł:
 — Najjaśniejszy panie, wołałeś mnie? Otóż jestem.
 Król zadrżał na ten głos i machinalnie wyciągnął ręce.
 — Zapominasz, Najjaśniejszy panie — powiedział Henryk, nie przyjmując podanych