Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/104

ze swymi hugonotami; jak się też wszyscy radują. Bezwątpienia król przyrzekł im, że zginie morderca, który się targnął na życie admirała i który już zabił ojca de Mouy’a. Tym sposobem syn za jednym zamachem odpłaci za dwóch.
 — Powiedz mi, bądź łaskaw — zapytał La Mole, zwracając sic do żołnierza — zdaje mi się, żeś mówił, że to jest pan de Mouy?
 — Tak.
 — I że ci panowie, co mu towarzyszą, są...
 — Heretykami. Wistocie mówiłem to.
 — Dziękuję — powiedział La Mole, nie zważając niby na pogardliwy sposób wyrażania się żołnierza o protestantach. — Więcej już wiedzieć nie pragnę.
 La Mole, przystąpiwszy do naczelnika hugonotów, rzekł:
 — Dowiedziałem się, że pan nazywasz się de Mouy.
 — Tak, panie — odpowiedział grzecznie oficer.
 — Pańskie nazwisko, znane jako filar kościoła protestanckiego, ośmiela się upraszać go o jednę łaskę.
 — O jaką, panie? Lecz pierwej pozwól mi pan zapytać, z kim mam zaszczyt mówić?
 — Z hrabią Lerac de La Mole.