Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1040

rąk — że już nie jestem twoim bratem, lecz więźniem.
 — A! a! prawda — rzekł Karol. — Dziękuję ci, żeś mi przypomniał. Pamiętam także, żeś mi obiecał odpowiedzieć szczerze, skoro będziemy sami.
 — Jestem gotów dotrzymać obietnicy. Pytaj, Najjaśniejszy panie.
 Król nalał na rękę zimnej wody i przyłożył ją do czoła.
 — Czy jest co prawdy w oskarżeniu księcia d’Alençon? Odpowiedz, Henryku.
 — Połowa tylko: gdyż d’Aleçon miał uciekać a ja jemu miałem towarzyszyć.
 — Dlaczego miałeś mu towarzyszyć?... — zapytał Karol.
 — Jesteś więc niezadowolony ze mnie, Henryku?
 — Przeciwnie, Najjaśniejszy panie. Bóg, który tak łatwo czyta w sercach naszych, widzi w mojem, jak tkliwe przywiązanie żywię dla mego brata i króla.
 — Zdaje mi się jednak — odrzekł Karol — że się nie ucieka od ludzi, którzy są kochani i którzy nas kochają!
 — Ja też uciekałem nie od tych co mnie kochają, lecz od tych co mnie nienawidzą. Czy Wasza królewska mość pozwolisz mówić szczerze?