Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1042

 — Skoro mnie kochasz, życzysz sobie zapewne ażebym żył, nieprawdaż?
 — Byłbym w rozpaczy, gdyby ci się przytrafiło jakie nieszczęście.
 — A więc dwa razy już Wasza królewska mość o mało nie popadłeś w rozpacz.
 — Jakto?
 — Tak; gdyż dwa razy sama Opatrzność zjawiła się w osobie Waszej królewskiej mości.
 — Za pierwszym razem jakąż postać na siebie przyjęła?
 — Postać człowieka, któryby wielce był zdziwiony podobnem zbliżeniem; słowem, postać Renégo. Tak; ty, Najjaśniejszy panie, ocaliłeś mię od żelaza...
 Karol zmarszczył brwi: przypomniał bowiem sobie noc, kiedy uprowadził Henryka na ulicę des Barres.
 — A René?... — zapytał po chwili.
 — René ocalił mię od trucizny.
 — Szczęśliwyś, Henrysiu — rzekł król, starając się uśmiechnąć; lecz nagłe, gwałtowny ból zamienił uśmiech w nerwowe skurczenie. — To nie jego rzemiosło!
 — Dwa więc cuda ocaliły mię, Najjaśniejszy panie. Cud żalu w duszy florentczyka, i cud miłości Waszej królewskiej mości. Przyznam, że