Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1048

prowadziły, jak sobie zapewne czytelnik przypomina, do zbrojowni.
 Król zbliżył się do tych drzwi.
 Lecz w przejściu napadły go boleści, których już poprzednio doświadczył i które zdawały się chwytać go chwilowo.
 Król cierpiał, jak gdyby rozpalone żelazo przykładano do wnętrzności; trawiło go pragnienie nie do ugaszenia.
 Spostrzegł stojący na stole filiżankę mleka, wypił ją jednym łykiem, i poczuł, że boleści nieco się uśmierzyły.
 Wtedy, wziął znowu postawioną na stronie świecę i wszedł do gabinetu.
 Ku wielkiemu zdziwieniu, Akteon nie rzucił się na jego spotkanie.
 Czyżby go miano zamknąć?..
 Lecz w takim razie, pies zwęszyłby, że pan jego powrócił z polowania, i byłby zawył.
 Karol krzyknął, gwizdnął — nikogo nie było widać.
 Postąpił kilka kroków naprzód.
 Ponieważ światło świecy dochodziło do kąta gabinetu, król dostrzegł więc, leżącą tam jakąś bezwładną, na posadzcę rozciągniętą masę.
 — Hola! Akteon, hola! — zawołał Karol.