Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1049

 I gwizdnął jeszcze raz.
 Pies nie ruszył się z miejsca.
 Karol podbiegł i dotknął go: biedne zwierzę martwe było i zimne...
 Z pyska, skurczonego od boleści, upadło kilka kropli żółci, zmieszanej z zapienioną i zakrwawioną śliną.
 Pies znalazł w gabinecie czapkę swego pana i zdechł, oparłszy głowę na przedmiocie, przypominającym mu przyjaciela.
 Widok ten kazał zapomnieć Karolowi o własnych boleściach i powrócił mu całą energię.
 Gniew wrzał w żyłach jego.
 Chciał krzyczeć.
 Lecz wielkość królów wkłada na nich więzy; nie mogą oni poddać się pierwszemu wzburzeniu, które każdy człowiek obraca na korzyść swej namiętności albo też obrony.
 Karol uznał, że tu ukrywa się może jaka zdrada i umilkł.
 Ukląkł przed psem i doświadczonem okiem zaczął badać trupa.
 Oczy były jakby szklane, język czerwony i pokryty pryszczami; była to jakaś dziwna choroba.
 Król drżący złożył rękawiczki zdjęte przed chwilą i zatknął je za pas, podniósł zsiniałą war-