Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1050

gę psa i zaczął oglądać zęby; w przedziałach i na samych zębach dostrzegł białawe kawałki czegoś...
 Zdjął te kawałki i poznał, że to był papier.
 Około tego papieru opuchlizna była większa, dziąsła nabrzmiałe i skóra zaczerwieniona, jakby od witryoleju.
 Karol uważnie spojrzał dokoła.
 Na dywanie leżały dwa czy trzy kawałeczki papieru, podobne do tego, który już poznał w pysku psa: na jednym nieco większym kawałku dawały się widzieć ślady ryciny.
 Włosy powstały królowi na głowie; poznał bowiem cząstkę obrazka, przedstawiającego jakiegoś pana na polowaniu, który Akteon wydarł z książki myśliwskiej.
 — A! — powiedział, bledniejąc — książka była zatrutą.
 Potem nagle, przypominając sobie okoliczności, zawołał:
 — Do tysiąca szatanów! dotykałem palcem każdej stronicy i za każdym razem śliniłem w ustach palec... Te mdłości, te boleści, te wymioty!... Zginąłem!...
 Karol przez chwilę stał nieporuszony pod ciężarem strasznej myśli.