Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1058

 — A więc skoro tak... książka ta do mnie należy.
 — Do ciebie! — zawołał Karol, cofnąwszy się na krok i spoglądając na truciciela błędnym wzrokiem.
 — Tak, do mnie.
 — Jakimżeż sposobem wyszła z rąk twoich?
 — Jej królewska mość królowa-matka wzięła ją odemnie.
 — Królowa-matka! — zawołał Karol.
 — Tak.
 — W jakim celu?
 — Sądzę, że w celu posłania jej królowi Nawarry, który prosił księcia d’Alençon o wystaranie mu się jakiej w podobnym rodzaju książki, dla nauczenia się polowania z sokołami.
 — O! tak — zawołał Karol. — Pojmuję teraz wszystko. Książka ta, w istocie, była u Henryka. Jest więc przeznaczenie i ja mu się poddaję.
 W tej chwili, napadł Karola suchy, gwałtowny kaszel, po którym nastąpiły nowe boleści we wnętrznościach.
 Wydał dwa czy trzy stłumione krzyki i padł na krzesło.
 — Co ci jest, Najjaśniejszy panie? — zapytał René przerażony.