Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1066

odparł Beaulieu — jeszcze pierwej przyjąłem dwóch szlachciców.
 — Kogóż to? A! wybacz; robię ci może nierozważne pytanie. A więc, wystaw sobie, że nic nie mówiłem.
 — Nie zalecono mi tajemnicy. Są to panowie de La Mole i de Coconnas.
 — A! prawda; przy mnie ich aresztowano. Biedacy! Jakżeż znoszą to nieszczęście?
 — Każdy z nich znosi go odmiennie; jeden jest wesoły, drugi smutny; jeden śpiewa, drugi wzdycha.
 — Któryż z nich wzdycha?
 — Pan de La Mole, Najjaśniejszy panie.
 — Na honor — powiedział Henryk — lepiej pojmuję tego co wzdycha, niż tego co śpiewa. Wnoszę z tego, że więzienie nie jest zbyt wesołe. Na którem znajdują się piętrze?
 — Na najwyższem, na czwartem.
 Henryk westchnął. Chciałby tam być.
 — Bądź tak dobry, panie de Beaulieu — rzekł — i wskaż mi mój pokój; chciałbym się już w nim znajdować, gdyż dzień dzisiejszy bardzo mię zmordował.
 — Oto jest, Najjaśniejszy panie — powiedział Beaulieu, pokazując Henrykowi otwarte drzwi.