Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1067

 — Nr. 2 — rzekł Henryk, — dla czegóż nie Nr. 1?
 — Już on przeznaczony dla innej osoby.
 — Aha! to ma znaczyć, że spodziewacie się więźnia, zacniejszego jeszcze niż ja rodu.
 — Nie mówiłem, Najjaśniejszy pnnie, że to więzień.
 — Któż więc?
 — Nie pytaj, Najjaśniejszy panie, gdyż będę zmuszony przełamać winne posłuszeństwo i milczeć.
 — A! to co innego — odpowiedział Henryk.
 I bardziej się jeszcze niż pierwej zamyślił.
 Ten Nr. 1 widocznie go zatrwożył.
 Zresztą, gubernator był ciągle równie grzecznym.
 Zręcznie ujmując sobie Henryka, wprowadził go do pokoju, prosił o przebaczenie za brak wygody, postawił u drzwi dwóch żołnierzy, i wyszedł.
 — Teraz — rzekł gubernator do stróża — chodźmy do innych.
 Stróż poszedł naprzód.
 Udali się tą drogą, którą przyszli, to jest przez izbę tortur, korytarz i schody.
 Pan de Beaulieu, postępując za swym przewodnikiem, przeszedł trzy piętra.