Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1069

 — Ja? — odpowiedział Coconnnas — nie mam ani jednego talara.
 — A kosztowności?
 — Mam pierścień.
 — Czy pan pozwolisz się zrewidować?
 — Kroćset dyabłów! — zawołał Coconnas, czerwieniejąc od gniewu — szczęście twoje, że jesteśmy w więzieniu.
 — Wszystko trzeba znosić w królewskiej służbie.
 — Czy uczciwi ludzie, obdzierający przechodzących na Nowym-Moście, są także w królewskiej służbie? Kroćset dyabłów! bardzo byłem niesprawiedliwym, mój panie; gdyż dotychczas uważałem ich za złodziei.
 — Żegnam cię, panie — powiedział Beaulieu. — Stróżu, zamknij go.
 Gubernator wyszedł, unosząc, z sobą pierścień Coconnasa, bardzo piękny szmaragd, który mu podarowała księżna de Nevers na pamiątkę koloru swych oczów.
 — Teraz do drugiego — rzekł, wychodząc.
 Przeszli próżny pokój i znowu rozległ się skrzyp otwieranych drzwi, sześciu zamków i dziewięciu ryglów.
 Ostatnie drzwi otworzyły się i najpierwszy