Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1071

 — Mam około trzystu talarów i te oto klejnoty i pierścienie.
 — Oddaj je pan — rzekł gubernator.
 — Oto są.
 La Mole wypróżnił kieszeni, zdjął pierścienie z palców i oderwał klamrę od kapelusza.
 — Nie masz pan nic więcej?
 — O ile wiem, nic więcej nie mam.
 — A co pan masz na szyi, na jedwabnym sznurku? — zapytał gubernator.
 — Nie jestto żaden klejnot, lecz relikwia.
 — Oddaj pan.
 — Jakto? więc pan wymagasz...
 — Rozkazano mi pozostawić panu tylko suknie, relikwia zaś nie jest suknią.
 La Mole uczynił poruszenie gniewu, który pośród bolesnej spokojności i odznaczającej ją godności, zdawał się być jeszcze bardziej zastraszającym dla ludzi, przyzwyczajonych widzieć gwałtowne wzruszenia...
 Lecz natychmiast przyszedł do siebie.
 — Dobrze więc; oddam, skoro pan żądasz.
 Przy tych słowach zwrócił się, jakby w celu zbliżenia do świecy i zdjął mniemaną relikwię; był to medalion z portretem; portret ten wyrwał z medalionu i poniósł do ust.
 Lecz pocałowawszy go kilka razy, udał, że