Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1074

 — Tem lepiej, że nasz stróż jest nędznikiem?
 — Bezwątpienia; pieniędzmi będzie można z niego zrobić wszystko, co się nam podoba, a na pieniądzach, spodziewam się, nie zbraknie nam.
 — Rozumiesz teraz, jak szły interesa?
 — Zupełnie... Wydano nas.
 — Któż taki?
 — D’Alençon. Słusznie bardzo chciałem mu ukręcić łeb...
 — I sądzisz, że nasza sprawa jest złą?
 — Tak mi się zdaje.
 — Więc należy oczekiwać i... tortur.
 — Nie ukrywam przed tobą, że już o tem myślałem.
 — Co powiesz, jeśli rzeczy dojdą tak daleko?
 — A ty?
 — Ja będę milczał — odpowiedział La Mole, pokrywszy się gorączkowym rumieńcem.
 — Będziesz milczał? — zawołał Coconnas.
 — Tak; jeśli będę miał siły.
 — A ja — rzekł Coconnas — jeśliby zrobiono ze mną podobną podłość, daję ci słowo, że wyznam wiele rzeczy.
 — Cóż takiego? — zapytał żywo La Mole.
 — O! bądź spokojny; wyznam takie rzeczy,