Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1079

 Bała się o męża, drżała o kochanka.
 Sama niczego się nie obawiała; znała dobrze La Mola i wiedziała, że można się spuścić na jego roztropność.
 — Jakże się masz, mój kochany synu? — spytała Katarzyna.
 — Lepiej, moja matko.
 — A cóż mówią, twoi lekarze?
 — Moi lekarze? a! to są wielcy doktorzy, moja matko — odpowiedział Karol, głośno się zaśmiawszy — przyznam, że z wielkiem zadowoleniem przysłuchuję się ich rozprawom o mojej chorobie. Mamko, daj mi pić.
 Mamka przyniosła Karolowi filiżankę zwykłego napoju.
 — Cóż ci oni przepisują, mój synu?
 — Kto może poznać ich lekarstwa? — odpowiedział król, chciwie wypróżniając filiżankę.
 — Bratu wartoby było wstać i odetchnąć świeżem powietrzem — rzekł Franciszek. — Polowanie sprawiłoby dobry skutek.
 — Tak — odpowiedział Karol z uśmiechem, którego znaczenia książę nie mógł pojąć — ostatnie jednak polowanie nie bardzo mi się powiodło.
 Karol wyrzekł te wyrazy tak dziwnym sposobem, że rozmowa, do której dwór się nie mieszał, przerwała się.