Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1081

 — Mów pani — rzekł Karol, jeszcze bardziej się odsuwając.
 — Najjaśniejszy panie — powiedziała króowa — dopiero co mówiłeś, że lekarze twoi są wielkimi doktorami...
 — I powtarzam to, pani.
 — A jednak, cóż oni uczynili od czasu, jak jesteś chory?
 — Nic, to prawda... lecz gdybyś pani słyszała, co oni mówili... prawdziwie możnaby chcieć zostać chorym jedynie dlatego, ażeby tylko słuchać tak mądrych rozpraw.
 — Chcesz więc, mój synu, żebym ci powie działa rzecz jednę?
 — A jakżeż? mów, moja matko.
 — Mam podejrzenie, że ci wielcy doktorzy wcale się nie poznali na twej chorobie!
 — Doprawdy, pani!
 — Być może, że widzą skutek, lecz nie znają przyczyny.
 — To możebne — rzekł Karol, nie pojmując do czego zmierza Katarzyna.
 — Tak, i zamiast leczyć chorobę, leczą tylko symptom a ty.
 — Na mą duszę! — zawołał zdziwiony Karol — sądzę, że masz słuszność, moja matko.
 — Twoja długa choroba szkodzi sprawom