Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1083

{tns|na|Ktarzyna}} — Czyś słyszał czasami, że są tajni nieprzyjaciele, których zemsta zdaleka nawet zabija swoję ofiarę?
 — Żelazem albo trucizną?... — zapytał Karol, ani na chwilę nie spuszczając oczu z obojętnej fizyonomii swej matki.
 — Nie; innemi środkami, daleko pewniejszemi i straszniejszemi.
 — Wytłomacz się, pani?
 — Czy wierzysz w siłę zaklęć i magii?... — spytała wychowanka Florencyi.
 Karol stłumił uśmiech pogardy i niedowierzania.
 — O! i bardzo — odpowiedział.
 — One to są przyczyną twoich cierpień — żywo powiedziała Katarzyna. — Nieprzyjaciel, co nie śmiał uderzyć jawnie, pokryjomu czyhał na twe życie.
 Plan jego był jeszcze tem straszniejszy, że nie miał spólników, i że nici tajemnych tego spisku nie można było ująć.
 — O! o!... — zawołał Karol, oburzony podobną chytrością.
 — Pomyśl dobrze, mój synu — mówiła dalej Katarzyna — przypomnij sobie pewne zamiary ucieczki, która miała zabezpieczyć bezkarność mordercy.