Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1086

 Figurka ta, ubrana była w złotą gwiaździstą suknię także z wosku; suknię tę pokrywał królewski płaszcz z tejże samej materyi.
 — Cóż to za statuetka? — spytał Karol.
 — Zobacz, co ona ma na głowie — powiedziała Katarzyna.
 — Koronę — odrzekł Karol.
 — A w sercu?
 — Szpilkę, lecz cóż....
 — Więc, Najjaśniejszy panie, nie poznajesz siebie?
 — Siebie?
 — Tak, siebie, z twoją koroną i twoim płaszczem?
 — A któż to zrobił tę figurkę? — zapytał Karol, którego komedya ta zaczęła już nudzić — Zapewne król Nawarry?
 — Nie, nie on, Najjaśniejszy panie.
 — Nie on!... A więc cię nie rozumiem, moja matko.
 — Mówię „nie on” dla tego — odpowiedziała Katarzyna — że Wasza królewska mość mógłbyś przyjąć odpowiedź w literalnem znaczeniu. Powiedziałabym „tak, ” gdybyś Wasza królewska mość spytał się inaczej.
 Karol nie odpowiedział.