Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1088

się tem zajmowała całe życie; lecz ja, zupełnie jestem ciemny w nauce zaklęć i magii.
 — Śmierć wywoływacza niszczy urok. W dniu w którym zniknie urok, zniknie i choroba.
 — Doprawdy! — zawołał Karol z zadziwieniem.
 — Jakto, nie wiesz tego?
 — Nie jestem czarnoksiężnikiem — odpowiedział król.
 — Teraz Wasza królewska mość przekona się, nieprawdaż?
 — Zapewne.
 — I to przekonanie rozpędzi niespokojność?
 — Zupełnie.
 — I mówisz to nie przez grzeczność?
 — Nie, moja matko; z głębi serca.
 Oblicze Katarzyny rozjaśniło się.
 — Chwała, Bogu! — zawołała, tak jakby wierzyła w Boga.
 — Tak, chwała Bogu! — ironicznie powtórzył Karol. — Wiem teraz, tak jak i pani, komu mam przypisać swój stan i kogo ukarać.
 — I ukarzesz....
 — La Mola, czyż nic mówiłaś pan i, że on jest winnym?
 — Mówiłam, że on był narzędziem.