Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1091

 — A więc jeśli jesteś tego pewnym, mój bracie — powiedziała zdumiona Małgorzata — dlaczegóż kazałeś go aresztować i odprowadzić do Vincennes?
 — Dlatego, że mnie o to sam prosił.
 — On cię prosił?...
 — Tak; Henryk ma szczególne myśli. Może się myli, lecz może ma słuszność; on myśli, że jest bezpieczniejszy w mej niełasce, niż w miłości; bezpieczniejszy w Vincennes niż w Luwrze — zdala odemnie, niż zbliska.
 — A! rozumiem — powiedziała Małgorzata. — A więc jest bezpiecznym?
 — Tak sądzę; Beaulieu bowiem odpowiada za niego swoją głową.
 — Dziękuję ci, bracie, za Henryka. Lecz...
 — Lecz co?... — zapytał Karol.
 — Jest jeszcze inna osoba, którą może nie powinnam się zajmować... lecz... zajmuję się mimowoli...
 — Któż to taki?
 — Najjaśniejszy panie, przebacz mi... zaledwie ośmieliłabym się wyznać to memu bratu, a nie śmiem wyznać memu królowi.
 — La Mole, nieprawdaż?... — zapytał Karol.
 — Niestety!... — zawołała Małgorzata —