Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1095

 — Zapewne i nie Henryk?
 — Nie.
 — Wielki Boże! miałżeby to być?...
 — Kto?
 — Mój brat... d’Alençon — szepnęła Małgorzata.
 — Być może.
 — Albo... albo...
 Tu Małgorzata zniżyła glos, jakby się lękała własnych słów:
 — Albo... nasza matka?
 Karol milczał.
 Małgorzata spojrzała na niego, wyczytała w jego spojrzeniu wszystko co chciała, zerwała się i padła na krzesło.
 — O! mój Boże! mój Boże!... — mówiła cichym głosem — to niepodobieństwo!
 — Niepodobieństwo?.. — rzekł Karol z cierpkim uśmiechem. — Szkoda, że tu niema Renégo, on by ci opowiedział moje historyę.
 — René?
 — Tak. On by ci opowiedział, naprzykład, jak pewna kobieta, której on niczego odmówić nie może, zażądała od niego książki myśliwskiej, znajdującej się w jego bibliotece; jak wszystkie karty tej książki zatrute zostały subtelnym jadem; że