Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1104

 — Nie zdążyłaś rozmówić się z nim?
 — Nie.
 — A nasi kochani więźniowie?
 — Mam od nich wiadomości.
 — Przez dozorcę?
 — Tak jak zawsze.
 — No i cóż?
 — Widują się z sobą codziennie. Przed wczoraj rewidowano ich. La Mole, nie chcąc oddać twego portretu, wołał go raczej zniszczyć.
 — Kochany La Mole!
 — Annibal śmiał się w twarz badających.
 — Poczciwy Annibal! Cóż dalej?
 — Dziś zrana wypytywano ich o ucieczkę króla, jego projekty wywołania buntu w królestwie Nawarry — lecz nic nie powiedzieli.
 — O!... wiedziałem, że milczeć będą; lecz milczenie zgubi ich, tak, jakby ich zgubiło i wyznanie.
 — Tak; lecz my ich ocalemy.
 — Myślałaś więc o naszym planie?
 — Od wczoraj, tem tylko jestem zajętą.
 — No i cóż?
 — Już skończyłam z Beaulieum. A!...kochana królowo, cóż to za wymagający i chciwy człowiek!.... Będzie to kosztowało życie je-