Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1106

 — No i cóż?
 — Jednego dnia przechodziła obok niego pewna blond-włosa z zielonemi oczyma kobieta. We włosy jej były wpięte trzy rubiny; jeden na czole, dwa na skroniach. Nie wiedząc, że kobieta ta była księżną; bogacz ten, ten lichwiarz wykrzyknął: „Za trzy pocałunki, dałbym za te trzy rubiny, trzy brylanty, każdy po sto tysięcy talarów!”
 — Cóż dalej, Henrieto?
 — Co, moja kochana! Brylanty są już wzięte i sprzedane.
 — O! Henrieto! Henrieto!... — przemówiła Małgorzata.
 — Ja kocham Annibala — zawołała księżna naiwnym i zarazem wzniosłym tonem, znamionującym i kobietę i wiek, w którym żyła.
 — To prawda — powiedziała Małgorzata, śmiejąc się i czerwieniejąc — kochasz go bardzo, nawet za bardzo...
 I uścisnęła jej rękę.
 — A więc — mówiła dalej Henrieta — dzięki trzem brylantom, już jest i trzykroć sto tysięcy talarów i człowiek.
 — Człowiek?... Co za człowiek?...
 — Człowiek, który ma zginąć... Zapomniałaś, że trzeba zabić człowieka.