Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1109

 — A jeśli cię poznają w okolicach Vincennes? To może pomieszać szyki naszego planu.
 — Jakżeż chcesz żeby mię poznano? Wychodzę w ubraniu zakonnicy, w welonie na głowie, pod którym nawet końca nosa mi nie widać.
 — Trzeba być jak najostrożniejszą.
 — Wiem to, kroć set dyabłów! jak mawiał biedny Annibal.
 — A król Nawarry? Dowiadywałaś się o niego?
 — Rozumie się.
 — A więc?...
 — Zdaje się, że nigdy nie był tak wesołym; śmieje się, śpiewa, je z apetytem i prosi tylko o to, ażeby go dobrze strzeżono.
 — Ma słuszność. A moja matka?
 — Mówiłam ci już, że o ile może, pośpiesza z ukończeniem sprawy.
 — Lecz wcale nas nie ma w podejrzeniu?
 — Jakże chcesz, ażeby się czego domyślała? Wszyscy, którym wiadoma tajemnica, starają się ją ukryć w milczeniu... A! wiedziałam, że kazała sędziom paryzkim być na pogotowiu.
 — Spieszmy się, Henrieto; bo gdy biednych