Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1115

 — Czy pan mię wola? — zapytał dozorca stojący na czatach na pierwszych stopniach schodów.
 — Tak, zbliż się...
 — Co pan rozkaże?
 — Zgodziliśmy się, że się ocalimy z kaplicy, nieprawdaż?
 — Tss! — rzekł stróż, ze strachem oglądając się wokoło.
 — Bądź spokojny, nikt nas nie słyszy.
 — Tak, panie; z kaplicy.
 — Więc nas odprowadzą do kaplicy?
 — Bezwątpienia, jesto już w zwyczaju.
 — W zwyczaju?...
 — Tak; po odczytaniu każdego wyroku na śmierć, zwyczaj jest pozwalać oskarżonemu, przepędzać noc w kaplicy.
 Coconnas i La Mole zadrżeli i spojrzeli po sobie.
 — Sądzisz więc, że będziemy skazani na śmierć?
 — Bezwątpienia... lecz pan także wiesz o tem.
 — Jakto! my także? — powiedział La Mole.
 — Rozumie się... że gdybyś pan tego nie wiedział, nie byłoby wszystko przygotowane do ucieczki.