Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1121

 — Zdaje się, że to mu sprawia przyjemność — mruknął Coconnas.
 — Teraz — powiedział przewodniczący po chwili milczenia, podczas którego pisarz zapisywał odpowiedzi oskarżonego — w jakim celu opuściłeś pan dom księcia d’Alençon?
 — Żeby się połączyć z La Molem, moim przyjacielem, który oto tu się znajduje, i który opuścił d’Alençona na kilka dni przedemną.
 — Coś pan robił na polowaniu, na którem cię aresztowano?
 — Co?... — odpowiedział Coconnas — polowałem.
 — Król był także na tem polowaniu i uczuł na niem pierwsze napady słabości, którą cierpi dotychczas.
 — Co się tego tyczy, nie byłem przy królu i nic powiedzieć nie mogę. Nie wiem nawet, że jest chorym.
 Sędziowie spojrzeli po sobie z uśmiechem niedowiarstwa.
 — A! pan nie wiesz?... — odpowiedział przewodniczący.
 — Tak, panie; czego mocno żałuję. Chociaż król Francyi nie jest moim królem, bardzo go jednak kocham.
 — Doprawdy?