Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1122

 — Słowo honoru! To nie tak jak jego brata księcia d’Alençon. Ten, przyznam się...
 — Nie idzie tu o księcia d’Alençon, lecz o Jego królewską mość.
 — Jużem powiedział panu, że jestem jego najuniżeńszym sługą — odpowiedział Coconnas.
 — Jeżeli w istocie jesteś pan jego sługą, jak to utrzymujesz, czy nie będziesz pan tak łaskaw powiedzieć nam, co wiesz o pewnej statuetce magicznej?
 — A! ślicznie! zdaje mi się, że znowu powracamy do historyi o statuetce.
 — Tak, panie; czy się to panu niepodoba?
 — Owszem, przeciwnie; to dla mnie daleko przyjemniejsze. Słucham.
 — Dlaczego ta statuetka była u pana de La Mole?
 — Ta statuetka u La Mola? Chcesz pan powiedzieć u Renego.
 — Więc się pan przyznajesz, że ona istnieje.
 — Jeśli mi ją pokażą...
 — Oto jest. Czy to ta sama, którą pan znasz?
 — Ta sama.