Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1123

 — Pisarzu!... — rzekł przewodniczący — zapisz, iż obwiniony przyznaje się, że widział statuetkę u pana de La Mole.
 — Nie, nie — powiedział Coconnas — nie mieszaj pan: widziałem ją u Renego.
 — U Renégo? dobrze! A kiedy?
 — Raz tylko byłem u niego z La Molem.
 — Więc się pan przyznajesz, żeś był u Renego z La Molem.
 — Alboż ja kiedy robiłem z tego tajemnicę?
 — Pisarzu! zapisz, iż oskarżony przyznaje się, że był u Renego w celu czynienia zaklęć.
 — Hola! ostrożniej, panie przewodniczący. Zechciej pan miarkować swój zapał: nie mówiłem o tem ani słowa.
 — Pan zaprzeczasz, żeś był u Renego w celu czynienia zaklęć?
 — Zaprzeczam. Zaklęcie było uczynione przypadkiem, lecz nie z umysłu.
 — Lecz zawsze miało miejsce?
 — Nie mogę zaprzeczyć, że się robiło coś, co miało podobieństwo do uroku.
 — Pisarzu! pisz, iż oskarżony przyznaje, że u Renego uczyniony był urok przeciw życiu króla.
 — Jakto! przeciw życiu króla! To podłe