Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1132

 — Tak, panie.
 — Chwała Bogu. Idźmy.
 I udał się za urzędnikiem, który postępował naprzód miarowym krokiem, z czarną laską w ręku.
 Pomimo zadowolenia, jakie dał poznać w pierwszej chwili, Coconnas po drodze rzucał na prawo i lewo, przed siebie i za siebie, niespokojnym wzrokiem.
 — O! o! — szeptał — nie widzę mego poczciwego dozorcy — przyznam się, że jego nieobecność martwi mię.
 Weszli do sali; sędziów już nie było.
 Coconnas spostrzegł tylko jedynego stojącego człowieka.
 Przypatrzywszy mu się dobrze, poznał w nim prokuratora generalnego, który nie raz mieszał się do badania, a zawsze z nienawiścią i złością.
 W istocie, był to ten sam, któremu Katarzyna, to listownie, to ustnie, polecała szczególniej zająć się tą sprawą.
 Zasłona w sali była podniesioną i widać było jej głębię, ginącą w ciemnościach; niektóre części oświecone, tak straszny przedstawiały widok, że Coconnas uczuł, iż nogi pod nim drżały.
 — O! mój Boże! — zawołał.