Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1139

przy tem pierwszem uderzeniu, od którego zwykle najmężniejsi jęki wydawali.
 Na twarzy jego malowało się nawet niewypowiedziane zdumienie.
 Osłupiałymi oczyma spojrzał na Cabocha, który wzniósłszy rękę, i na wpół odwróciwszy się twarzą do sędziego, gotował się do podwojenia siły uderzeń.
 — Z jakim zamiarem ukryłeś się pan w lesie?... — zapytał sędzia.
 — Aby odpocząć w cieniu — odpowiedział Coconnas.
 — Dalej — rzekł sędzia.
 Caboche powtórzył uderzenie, które się rozległo podobnie jak i pierwsze.
 Lecz Coconnas i przy tem uderzeniu nie zmarszczył się nawet, i nie przestawał patrzeć na kata z pogodnym wyrazem twarzy.
 Sędzia zmarszczył brwi.
 — A to twardy chrześcijanin — pomruknął. — Mistrzu! czy klin wszedł do ostatka?
 Caboche schylił się, jakby dla przekonania o tem, i szepnął do Coconnasa:
 — Ależ krzycz nieszczęsny człowiecze.
 Potem, podnosząc się, powiedział:
 — Wszedł zupełnie.
 — Drugi klin — obojętnie wyrzekł sędzia.