Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1141

sędzia — drugi już skutkuje. Mocno mnie też to dziwiło.
 Coconnas odetchnął, jak miech kowalski.
 — Cóż więc pan robiłeś w lesie?... — powtórzył sędzia.
 — E! kroćset dyabłów! mówiłem już panu, że odpoczywałem w cieniu.
 — Dalej — rzekł sędzia do kata.
 — Przyznawaj się pan — szepnął Caboche do ucha piemontczykowi.
 — Do czego?
 — Do czego pan chcesz, bylebyś się przyznawał.
 I uderzył po drugi raz z taką siłą jak i pierwszym razem.
 Coconnas mało się nie udusił od krzyku.
 — O! co pan chcesz wiedzieć?... — zawołał.
 — Z czyjego rozkazu byłem w lesie?
 — Tak, panie.
 — Z rozkazu księcia d’Alençon.
 — Pisz — rzekł sędzia.
 — Jeśli ja popełniłem zbrodnię, zastawiając sieci na króla Nawarry — mówił dalej Coconnas — byłem tylko narzędziem i byłem posłuszny swemu naczelnikowi.
 Pisarz zaczął pisać.
 — A! doniosłaś na mię, blada mordo —