Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1147

wniesiony do kaplicy, spostrzegł w odległości trzech kroków od ołtarza, leżącą postać w biały płaszcz odzianą.
 Był to La Mole.
 Dwaj żołnierze towarzyszący lektyce, zatrzymali się za drzwiami.
 — Ponieważ uczyniono tę wielką łaskę, iż pozwolono nam przepędzić razem trochę czasu — rzekł Coconnas omdlałym głosem — zanieście mnie do mego przyjaciela.
 Posługacze nie otrzymali przeciwnego rozkazu, spełnili więc prośbę Coconnasa.
 La Mole był posępny i blady, a głowa jego oparta była o marmur ściany; czarne włosy, mokre od obfitego potu, nadającego jego twarzy matową bladość słoniowej kości — najeżywszy się na głowie, wydawały się skamieniałemi.
 Na znak stróża, dwaj służalcy oddalili się aby wyszukać księdza, którego żądał Coconnas.
 Był to znak umówiony.
 Coconnas z trwogą śledził ich oczyma; lecz nietylko on jeden zwracał na nich spojrzenia.
 Zaledwie zniknęli, gdy z za ołtarza wybiegły dwie kobiety i ze drżeniem radości zbliżyły się do miejsca, gdzie znajdowali się nasi przyjaciele.