Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1157

chetniło twarz piemontczyka, jak śmierć gotowa była uświęcić jego duszę.
 — Czy prędko przyjedziemy na miejsce? — zapytał La Mole. — Jakoś mi źle, zapewne zemdleję.
 — Czekaj, mój przyjacielu. Zaraz przejedziemy obok ulic Tizon i Cloche-Percée; patrzaj! patrzaj!
 — O! unieś mnie cokolwiek, pozwól mi jeszcze raz spojrzeć na ten dom naszego szczęścia! Coconnas wyciągnął rękę i dotknął się ramienia kata, który siedział na przodzie i kierował koniem.
 — Bądź łaskaw — powiedział doń Coconnas — zatrzymaj się cokolwiek przed ulicą Tizon.
 Caboche kiwnął głową na znak zgody i przystanął przed ulicą Tizon.
 La Mole, przy pomocy piemontczyka, podniósł się z wielkiem wysileniem i spojrzał ze łzami w oczach na cichy jak grób domek.
 Westchnienie wyrwało mu się z piersi i wyszeptał stłumionym głosem:
 — Zegnam was! żegnam, młodości, miłości i życie!
 I głowa opadła mu na piersi.
 — Bądź mężnym — rzekł Coconnas — być może, że to wszystko znajdziemy znowu w górze.