Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1158

 — Czy tak myślisz?
 — Tak jest. Przynajmniej upewniał mnie o tem kapłan, a nadewszystko sam mam tę słodka nadzieję. A! nie zemdlej czasem; ta podła tłuszcza będzie się z nas wyśmiewała.
 Caboche usłyszał ostatnie słowa piemontczyka, zaciął konia i podał Coconnasowi, tak iż tego nikt nie spostrzegł, gąbkę umoczoną w tak silnym spirytusie, że La Mole natarłszy nią sobie skronie, natychmiast przyszedł do siebie.
 — A! — wyjąkał La Mole — ożyłem.
 Mówiąc to, pocałował relikwię, wiszącą u szyi na złotym łańcuszku.
 Skoro przybyli na róg bulwarku i skręcili obok prześlicznego budynku, wystawionego przez Henryka II-go, ukazało się w oddaleniu rusztowanie, z gołą, zakrwawioną platformą.
 Platforma ta górowała nad wszystkiemi głowami.
 — Mój przyjacielu — powiedział La Mole — ja chciałbym umrzeć pierwszy.
 Coconnas znowu uderzył kata po ramieniu.
 — Czego żądasz, panie hrabio? — zapytał kat.
 — Czy chcesz mi wyświadczyć usługę, którą już zresztą kiedyś przyobiecałeś mi wykonać.
 — I owszem.