Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1159

 — Otóż widzisz, mój przyjaciel cierpiał więcej aniżeli ja i dlatego ma mniej sił.
 — Cóż ztąd?
 — Otóż mówi on, żeby mu było przykro patrzeć na moję śmierć. A wówczas, jeżeli umrę pierwszy, któżby go wprowadził na rusztowanie?
 — Dobrze, dobrze — odpowiedział Caboche, ocierając łzy pięścią — bądź pan spokojny; uczynię wszystko, co tylko będzie można.
 — I jednem cięciem, nieprawdaż? — szepnął piemontczyk.
 — Jednem.
 — To dobrze... jeżeli będzie potrzeba dwóch cięć, to lepiej zachowaj je dla mnie.
 Wózek zatrzymał się; już przybyli pod rusztowanie.
 Coconnas włożył czapkę na głowę.
 Łoskot, podobny do uderzających fal morskich o brzegi skaliste, doszedł do uszu La Mola.
 Chciał wstać, lecz siły go zawiodły.
 Coconnas i Caboche musieli go wziąć pod ręce.
 Plac był jakby wybrukowany głowami; stopnie ratusza służyły ludowi za amfiteatr.
 Ze wszystkich okien wychylały się piramidy głów, których spojrzenia zdawały się błyszczeć.
 Gdy piękny młodzieniec, nie mogący stać na