Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1162

ciebie śmierć nie jest tak straszną; jesteś odważnym.
 — A! — wyszeptał La Mole — niewielka rzecz dla mnie umrzeć z odwagą; przecież wiesz, jak cierpię!
 Kapłan zbliżył się i podał La Molowi krucyfiks.
 La Mole z uśmiechem wskazał mu palcem swoję relikwię.
 — Wszystko jedno — powiedział kapłan — proś o pomoc Tego, co cierpiał również jak i ty.
 La Mole ucałował krucyfiks.
 — Spiesz się! śpiesz się! przyjacielu — zawołał Coconnas — patrząc na ciebie, sam słabnę.
 — Czy możesz pan trzymać głowę prosto? — zapytał Caboche, zamierzając się mieczem na klęczącego La Mola.
 — Spodziewam się, że będę mógł.
 — A więc wszystko pójdzie dobrze.
 — Lecz nie zapomnisz o tem, o co cię prosiłem? Ta relikwia otworzy ci wszystkie drzwi.
 — Bądź pan spokojny. Lecz czy nie mógłbyś pan trochę prościej trzymać głowy?
 La Mole wyprostował szyję, a zwróciwszy wzrok na wieżyczkę, wyszeptał:
 — Bądź zdrowa, Małgorzato! bądź szczę...