Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1168

 Wtedy Karol zbliżył się do siostry, milcząc patrzał na nią chwil kilka, a przybrawszy ton głosu jak najprzyjemniejszy, powiedział:
 — Margot! moja siostro!
 Małgorzata zadrżała i zerwała się.
 — A! to Wasza królewska mość.
 — Odwagi, moja siostro! Małgorzata wzniosła oczy ku niebu.
 — Wiem wszystko — powiedział Karol — lecz wysłuchaj mnie...
 Królowa Nawarry dała znak, że słucha.
 — Obiecałaś mi, że przyjdziesz na bal — rzekł król.
 — Ja!... — wykrzyknęła Małgorzata.
 — Tak jest, i wskutek danej przez ciebie obietnicy, wszyscy czekają; jeżeli nie przyjdziesz, dziwić się będą...
 — Daruj mi, bracie; przecież widzisz, żem słaba.
 — Sprobój!
 Małgorzata jakby przez chwilę przywoływała, odwagi; lecz potem nagle opuściła znowu głowę na poduszki.
 — Nie... nie... nie pójdę — powiedziała.
 Karol wziął ją za rękę i usiadł obok na krześle.
 — Margot! ty straciłaś przyjaciela — prze-