Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1170

 — Bracie! nie mów tego! — zawołała Małgorzata, obejmując go rękoma.
 — Kochana Margot, ubieraj się już — powiedział król — spędź tę bladość z twarzy i przyjdź na bal. Rozkazałem ci przynieść nowe brylanty i nowe stroje, godne twej piękności.
 — Brylanty! suknie! Co mi teraz po nich?
 — Życie jeszcze długie — odrzekł Karol, uśmiechając się — przynajmniej twoje....
 — O! nie, nie!...
 — Siostro, pamiętaj tylko o tem: bardzo często nie można lepiej uczcić pamiątki nieboszczyka, jak tając w sercu rozpacz.
 — Dobrze — powiedziała drżąca Małgorzata — przyjdę.
 Łza ukrywana, błysnęła na powiece Karola.
 Pocałował siostrę w czoło, zatrzymał się chwilę przed Henrietą, która nic nie widziała i nie słyszała i rzekł:
 — Biedna!
 Potem wyszedł.
 Wkrótce po wyjściu króla, kilku paziów weszło z pudelkami i koszykami.
 Małgorzata dała znak, żeby wszystko położyli na podłodze.